ΝΤΡΙΝ!!!!Το ξυπνητήρι δείχνει 07:00 και σε επαναφέρει βίαια από αυτό το καταπληκτικό όνειρο που έβλεπες(ζούσες?) στο μοναστήρι των μάγων και ήσουν ο πρωταγωνιστής.Σηκώνεσαι,έχοντας ξεχάσει ήδη το όνειρο και πας να ρίξεις κρύο νερό στο προσωπό σου,ελπίζοντας υποσυνείδητα ότι θα σβήσεις κάθε σημάδι της νυχτερινής σου περιπλάνησης και θα αποδεχτείς τον ρόλο του πρωινού κομπάρσου .
Ενώ σκύβεις για να βρέξεις το προσωπό σου,στον καθρέφτη ακριβώς απεναντί σου εμφανίζεται ο μαύρος ιππότης απο το μοναστήρι των μάγων που δεν πρόλαβε να σε χαιρετήσει τόσο βιαστικά που έφυγες.Φτιάχνεις τον καφέ σου,νυσταγμένος ακόμα,φοράς το made in China ρολόι σου,το made in Malaisia πουκάμισο σου,τα made in Italy παπούτσια σου,αλλά εσύ δεν έχεις φύγει ποτέ από την Ελλάδα.Παίρνεις τα κλειδιά σου και αποφασίζεις επιτέλους να πετάξεις απο την αρμαθιά αυτό το σκουριασμένο κλειδί που κουβαλάς συνέχεια μαζί σου και δεν ξέρεις τι ανοίγει.Το αραχνιασμένο γράμμα στο χωρίς όνομα γραμματοκιβώτιο της πολυκατοικίας σου θα περιμένει κάποιον άλλο να το διαβάσει.Ενώ οδηγείς το αυτοκινητό σου στο δρόμο για τη δουλειά σου,από κάτω σου ακριβώς υποχθόνια τέρατα μάχονται μεταξύ τους κάνοντας το οδόστρωμα να πάλλεται,αλλά εσύ κατηγορείς το μετροπόντικα που δεν λέει να τελειώσει τις εργασίες του.Σταματάς στο περίπτερο να πάρεις τσιγάρα αλλά δεν προσέχεις το περίεργο φυλαχτό με τα σεληνιακά ιερογλυφικά στο στήθος του περιπτερά.
Φτάνεις στη δουλειά σου,δουλεύεις οκτώ ώρες,όπως κάθε μέρα,κάνοντας τα ίδια και τα ίδια,χρόνια τώρα,ενώ θα μπορούσες αν αξιοποιούσες όλον αυτό τον χρόνο να είχες διαβάσει χιλιάδες βιβλία ,να ταξίδευες σε όλο τον κόσμο,να είχες γίνει ο μεγαλύτερος ταχυδακτυλουργός,να είχες μάθει τα μυστικά της τηλεκίνησης,να είχες γίνει ο μεγαλύτερος ζωγράφος,ίσως να είχες προλάβει να γνωρίσεις μέχρι και το Θεό.
Εξαντλημένος μετά την δουλειά σου,περπατώντας προς το σπίτι ,σκυμένος καθώς είσαι δεν παρατηρείς ότι στα σύννεφα έχει σχηματιστεί το πρόσωπο σου.
Στο ασανσέρ της πολυκατοικίας σου συναντιέσαι με τον ένοικο του δευτέρου ορόφου και ανταλλάζετε μια καλησπέρα ως συνήθως.Αν μιλάγατε περισσότερο,αν ήσουν πιο ανοιχτός με τους ανθρώπους ,ίσως σε καλούσε σπίτι του για καφέ και θα έβλεπες τότε κρεμασμένο δίπλα στη βιβλιοθήκη του το σπαθί που κρατούσες χθες το βράδυ στο όνειρο σου.
Μπαίνεις στο σπίτι σου,ανάβεις τα φώτα αλλά δεν προσέχεις αυτή την έρπουσα σκιά που γλυστράει κάτω απο το ψυγείο.
Ξαπλώνεις στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση και αποκοιμιέσαι τη στιγμή που παράσιτα εμφανίζονται στην οθόνη και μια αλλόκοτη φωνή αρχίζει να σου μιλάει.
Ονειρεύεσαι ότι είσαι συγγραφέας αλλά ξυπνώντας σκέφτεσαι ότι ούτε ημερολόγιο δεν χρειάζεται να γράψεις ,τόσο ανιαρά και προβλέψιμα που είναι τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου