Θυμάμαι ότι κάθε φορά που θα γινόταν παρέλαση , προσπαθούσα να την αποφύγω . Θεωρούσα ότι ήμουν μια μαριονέτα ανάμεσα σε άλλες , ότι ήταν χαμένος χρόνος , ότι θα μιλούσε κάποιος και θα έλεγε πράγματα που κανείς δεν άκουγε .
Σήμερα όμως παρέλασε ο γυιός μου . Μπορεί να μην είδα το προσωπό του , γιατί όταν πέρασε από μπροστά μου ήταν γυρισμένος από την άλλη , προς τους επισήμους , αλλά συγκινήθηκα . Συγκινήθηκα και μετάνιωσα .
Μετάνιωσα που τόσα χρόνια δεν είχα πάει ούτε σε μια παρέλαση , μετάνιωσα που δεν κράτησα ποτέ μια Ελληνική σημαία ούτε την κρέμασα ποτέ στο μπαλκόνι μου . Μετάνιωσα που λοιδωρούσα αυτούς που έκαναν όσα εγώ κορόιδευα . Βλέπετε είμαι "αριστερός" , από "αριστερούς γονείς" και είχα μάθει τόσα χρόνια ότι οι παρελάσεις είναι για τους εθνικόφρονες , τη σημαία την κρέμαγαν στα μπαλκόνια τους μόνο οι "δεξιοί" και όλοι αυτοί δεν ήταν παρά Αμερικανόφιλοι και πουλημένοι ( η ηγεσία τους τουλάχιστον ) στις ξένες δυνάμεις και στην πλουτοκρατία . Κι εγώ , λοιπόν , που ήμουν γνήσιος πατριώτης κρατούσα στις διαδηλώσεις την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο . Μόνο που αυτή η σημαία , ήταν σημαία άλλου κράτους και όχι της Ελλάδας . Εγώ , ο γνήσιος πατριώτης κυμάτιζα τη σημαία της Σοβιετικής Ένωσης και κατηγορούσα ως προδότες αυτούς που κρατούσαν τη σημαία της Ελλάδας . Θεωρούσα πολεμοκάπηλους και ιμπεριαλιστές , όλους τους άλλους εκτός από εμένα που πίστευα ότι μόνο με τα όπλα θα έρθει η επανάσταση . Μια επανάσταση που αν πετύχαινε θα απαγόρευε τις επαναστάσεις . Θεωρούσα τον ευατό μου δημοκράτη , παρόλο που πίστευα σε μια δικτατορία (έστω και του προλεταριάτου) . Θεωρούσα ηλίθιους , προπαγανδιστές και πολεμοχαρείς αυτούς που τραγουδούσαν το "έχω μια αδελφή κουκλίτσα αληθινή τη λένε Βόρειο Ήπειρο την αγαπώ πολύ" και ήθελαν να απελευθερώσουν τη Βόρειο Ήπειρο ,αλλά πατριώτες , αγωνιστές και επαναστάτες αυτούς που ήθελαν να απελευθερώσουν το Αφγανιστάν , το Ιράν και τη Νικαράγουα . (Βέβαια και αυτοί που αγαπούσαν τη Βόρειο ΄Ηπειρο , αποδείχτηκε ότι δεν αγαπούσαν τους Βορειοηπειρώτες )
Σήμερα , λοιπόν , συγκινήθηκα . Συγκινήθηκα , όχι επειδή είδα τους γραβατωμένους επισήμους (ας τους πει κάποιος να βγάλουν τις γραβάτες , γιατί οι θηλιές τους μας προκαλούν ) , οι οποίοι αν είχαν λίγο τσίπα δεν θα ήταν πάνω στο βάθρο( αλλά θα κρύβονταν στο βάραθρο ) , ούτε επειδή άκουσα τους λόγους τους . Συγκινήθηκα γιατί θυμήθηκα τον όρκο που είχα δώσει ως στρατιώτης "Ορκίζομαι να υπερασπίζω με πίστη και αφοσίωση μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματος μου , τη Σημαία . Να μην την εγκαταλείπω , μηδέ να αποχωρίζομαι ποτέ απ'αυτήν. "
Συγκινήθηκα γιατί θυμήθηκα τον εύζωνα Κουκίδη που στις 6 Απριλίου 1941 ,όταν οι Γερμανοί ανέβηκαν στην Ακρόπολη για να υψώσουν τη σβάστιγγα , υπέστειλε την Ελληνική σημαία , τυλίχτηκε με αυτήν και πήδησε στο κενό , πιστός στον όρκο που εγώ δεν είχα κρατήσει .
Μπορεί οι παρελάσεις να μην σημαίνουν τίποτα και να είναι πια απλά ένα έθιμο , ένα έθος . Όμως τα έθη (=εθισμοί , συνήθειες) ενός λαού δημιουργούν το ήθος του . Και αν έχεις λίγο μυαλό θα καταλάβεις ότι το εθ- του έθους και το νο- της νόησης δημιουργούν το ΕΘΝΟΣ .
Μπορεί κάποιοι να καπηλεύονται τις παρελάσεις , μπορεί στα βάθρα των επισήμων να κάθονται άνθρωποι που δεν θα πολεμούσαν ποτέ για τη σημαία , μπορεί στο όνομα της σημαίας να γίνονται εγκλήματα . Αλλά η σημαία είναι η το σήμα στέλλουσα (αυτή που στέλνει το σήμα) και αυτό το σήμα το στέλνει αυτός που κρατά τη σημαία και όχι αυτός που διατάζει άλλους να την κρατούν .
Συγκινήθηκα λοιπόν σήμερα , γιατί αυτά δεν μου τα έμαθε ο πατέρας μου , αλλά ο γιός μου .
Σ'ευχαριστώ παιδί μου .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου